لباس بیمار بیمارستانی ، که گاهی اوقات لباس جانی یا جانی، به ویژه در کانادا و نیوانگلند، نامیده می‌شود، «یک تکه لباس گشاد بلند است که در بیمارستان توسط کسی که در حال انجام یا انجام عمل جراحی است، پوشیده می‌شود». می توان از آن به عنوان لباس برای بیماران بستری استفاده کرد.
روپوش های بیمارستانی که بیماران می پوشند به گونه ای طراحی شده اند که کارکنان بیمارستان بتوانند به راحتی به بخشی از بدن بیمار که تحت درمان است دسترسی داشته باشند.
روپوش بیمارستانی از پارچه ای ساخته شده است که می تواند در برابر شستشوی مکرر در آب داغ، معمولاً نخی ، مقاومت کند و در پشت با نوار چسب بسته می شود. روپوش‌های یکبار مصرف بیمارستانی ممکن است از کاغذ یا پلاستیک نازک ، با بند کاغذی یا پلاستیکی ساخته شوند.
برخی از روپوش ها دارای گیره هایی در امتداد بالای شانه و آستین هستند، به طوری که می توان روپوش را بدون ایجاد اختلال در خطوط داخل وریدی در بازوهای بیمار درآورد.
روپوش‌های کاغذی مستعمل با عفونت‌های بیمارستانی مرتبط هستند که با دفع مناسب می‌توان از آن جلوگیری کرد.
یک مطالعه کانادایی با بررسی بیماران در پنج بیمارستان نشان داد که 57 درصد می‌توانستند لباس‌های بیشتری زیر کمر بپوشند، اما تنها 11 درصد بیشتر از یک مانتو می‌پوشیدند.
پزشکانی که این نظرسنجی را انجام می‌دهند، گفتند که نباید به روپوش نیاز داشت مگر اینکه ضروری باشد.
دکتر تاد لی، از بیمارستان رویال ویکتوریا در مونترال ، اگرچه ارزان‌تر و راحت‌تر شسته می‌شوند، گفت که لباس‌های روپوش ضروری نیستند، مگر اینکه بیمار بی‌اختیاری باشد یا در قسمت پایین بدن آسیب دیده باشد. لی گفت در غیر این صورت، لباس خواب یا لباس معمولی ممکن است قابل قبول باشد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.