عسل محصولی است که بشر از بدو پیدایش از آن استفاده کرده است. در واقع، نقاشی‌های غار Cueva de la Araña در Bicorp (والنسیا) که مربوط به 7000 سال قبل از میلاد مسیح است، نشان می‌دهد که چگونه یک مرد در حال جمع‌آوری عسل است.
این نشان می دهد که اولین ساکنان زمین قبلاً فواید این غذا را کشف کرده اند.
از زمان مصریان بخشی از رژیم غذایی مدیترانه ای بوده است.
بر اساس پاپیروس تبانی که در سال 1870 قبل از میلاد نوشته شده است، مصریان فرزندان خود را با عسل تغذیه و از آنها مراقبت می کردند.
برای مصری ها، از اشک های خدای Ra می آید و بخشی از همه هدایای مذهبی مصر فرعونی است. هنگامی که مصریان باستان به سفرهای خود می رفتند، گوشت را در بشکه های پر از عسل نگهداری می کردند.
استفاده از آن به خوبی در پاپیروس های یافت شده مرتبط است. از جمله از عسل برای درمان آب مروارید، زخم، بریدگی، سوختگی استفاده می کردند. در لوازم آرایشی و به عنوان یک غذای تقویتی.
آنها همچنین از عسل طبیعی خوانسار آبجو درست کردند. در مقبره فرعون توتانخامن، با وجود گذشت 33 قرن، چندین ظروف حاوی عسل در سال 1922 در شرایط عالی یافت شد.
هنگامی که آگوستوس، امپراتور روم ، از دوست خود Asinio Pollión Romilis پرسید که طول عمر و وضعیت سالم خود را به چه دلیلی نسبت می دهد (او 100 ساله شده بود)، او طبق عادت خود به طور لکونی پاسخ داد: “روغن در بیرون و عسل در داخل”.
پزشکان از آن برای کمک به خوابیدن بیماران خود استفاده کردند. به اصطلاح ماه عسل ریشه در رسوم رومی دارد که مادر عروس هر شب ظرفی با عسل را در اتاق خواب عروس در اختیار تازه دامادها قرار می‌داد تا «انرژی‌شان» تامین شود. این تمرین در تمام ماه عسل ادامه داشت.
بقراط (قرن پنجم قبل از میلاد)، پدر علم پزشکی، قدرت درمانی آن را ستوده و از آن برای درمان انواع بیماری های پوستی، زخم ها و به طور کلی برای تسکین درد استفاده می کند.
او برای دستیابی به طول عمر آن را به بیماران خود توصیه می کرد (بقراط 107 سال زندگی کرد)، یونانیان معتقد بودند که رژیم غذایی متشکل از عسل برای دستیابی به معنویت عمیق بسیار مهم است.
در اساطیر یونانی، این غذای خدایان المپ است، نمادی از دانش و خرد، که برای برگزیدگان، آغاز شدگان، موجودات استثنایی در این جهان و در جهان دیگر محفوظ است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.